Adaptacja stanowi wielkie wyzwanie dla emigranta. Sytuacja emigracji jest czasem kryzysu, z którym jednostka musi sobie poradzić. Zaburzenia adaptacyjne powstają w momencie kiedy jednostka zmuszona jest dostosować się do wielkich zmian życiowych, tj. szok kulturowy, żałoba, choroba szpitalna u dzieci. Sytuacja stresogenna może uderzać w integralność społeczną człowieka i zaburzać system dotychczasowych wartości. ICD-10 zaznacza jednak, że przechodzenie kryzysu adaptacyjnego stanowić może szansę rozwoju dla osoby. Zakłada się wprawdzie, że bez stresora nie dochodziłoby do tego zaburzenia, to jednak indywidualne predyspozycje odgrywają istotną rolę w powstawaniu i radzeniu sobie z wielką zmianą życiową. W celu pozytywnego rozwiązania zaburzeń adaptacyjnych zalecana jest terapie krótkoterminowa.

Zaburzenia adaptacyjne są naturalną reakcją na trudne, nowe okoliczności. Pojawiają się obawy, lęk, spadek motywacji, trudności organizacyjne, depresyjny nastrój, próby „przesypiania problemów”, osłabienie organizmu. Mogą wystąpić problemy ze snem i brak apetytu.

Zaburzenia adaptacyjne mogą występować już u dzieci, młodzieży i dorosłych, jednak w tym przypadku często pojawiają się objawy agresji i zachowania antysocjalne. W zależności od wieku to dzieci mogą przejawiać zachowania agresywne albo wycofania. Z powodu dużego stresu i trudności w odnalezieniu się w nowych sytuacjach może wystąpić moczenie się, ssanie palca, niekontrolowane napady płaczu. Objawy te są przejawem regresji, czyli niejako cofnięcia się w rozwoju. Młodzież popadać może w problemy z rówieśnikami, może nastąpić obniżenie wyników w nauce, a w cięższych przypadkach wagary i kradzieże. Wśród dorosłych może pojawić się obniżony nastrój, nieumiejętność radzenia sobie z konfliktami w pracy.