Zaburzenia zachowania wśród młodzieży są często spowodowane zespołem problemów emocjonalnych charakteryzujących się  nieumiejętnym radzeniem sobie ze złością i niepochamowaną agresją która wychodzi poza uznawane normy społeczne. Praca nad dziećmi dotkniętych tym problemem nie jest łatwa ponieważ często nie uznają autorytetów dorosłych, nie uznają ogólnych zasad społecznych przez co łatwiej jest im wpaść w konflikt z prawem narażając przy tym życie czyjeś jak i swoje własne.

Zdarza się, że dzieci te mają tendencje do wandalizmu, wagarowania, uciekania z domu, kłamania jak również kradzieży. Podstawowym krokiem przy diagnozie tego typu zaburzenia jest stwierdzenie czy ww. zachowania są incydentalne czy stały się pewną regułą. Na drugim miejscu stawia się pracę systemową (rodzinną) aby pomóc rodzicom wzmocnić swój autorytet i zwiększyć ich kompetencje rodzicielskie. W pracy nad rodziną ważna jest dobra komunikacja która będzie satysfakcjonowała obie strony. Pozwala to zrozumieć motywy swoich działań jak i działań innych. Komunikacja bez przemocy pozwala wypracować między sobą lepszą więź, życzliwość i szacunek między domownikami.

Trzeba jednak nadmienić, że przy ciężkich przypadkach nie jest wykluczona farmakoterapia która czasem okazuje się jedynym rozwiązaniem na uspokojenie zbuntowanego dziecka. Po tym etapie można przejść do psychoterapii gdzie ukierunkowuje się dziecko na rozwój i wzmacnianie umiejętności psychospołecznych, samokontroli oraz uczy się je sposobów na bardziej dojrzalsze prowadzenie konwersacji. Terapia zaburzeń zachowania młodzieży jest procesem długotrwałym. W skład tej terapii wchodzi wiele elementów a podstawowym jej czynnikiem jest wypracowanie sobie dobrego kontaktu z dzieckiem. Jednak przy dobrej współpracy z rodzicami i bliskim otoczeniem dziecka istnieje duża szansa na poprawienie się stanu „zbuntowanego” nastolatka.